Od Anguy

(c.d. tego)

- To ty… - wyszeptała, jasna postać nieznacznie skinęła głową. 

- Dlaczego? – Spytała wadera, wpatrując się uparcie w puste oczy. Istota odwróciła głowę, przybrała postać kobiety i podeszła do kryształowego globu. Zaszeleścił jedwab jej sukni. Dotknęła smukłą dłonią gładkiej powierzchni kamienia. Ten zajaśniał niby słoneczna tarcza.

To było jedyne wyjście. Rozległy się słowa.

- Ale dlaczego ja?

Nadawałaś się. Po za tym było w tobie coś… niezwykłego. Przeżyłaś, mimo śmierci matki, nie ja cię uratowałam. Sama byłaś silna.

- A to? – Angua wskazała na otaczającą ją jaśniejącą nicość. Kobieta zaśmiała się.

Na pewno nie tak to sobie wyobrażałaś.

- W ogóle sobie nie wyobrażałam – szepnęła An.

Na pewno.

- A czemu tutaj jestem? - Wadera wypytywała uparcie.

W końcu musiałaś się dowiedzieć.

- Zawsze byłaś przy mnie?

Przecież wiesz, od początku cie nie opuszczałam. Nie mów, że się nie domyśliłaś.

- Nie sądziłam, że jesteś… - słowa zamarły w jej gardle. Nie potrafiła sobie tego uświadomić, to było nierealne. Niemożliwe! Zacisnęła powieki, miała nadzieję, że to tylko sen, ale natrętne wspomnienia wracały. Nawet wtedy ten duszek nazwał ja światłem. – A kim ja jestem?

Światłem. Powtórzyła swoje wcześniejsze słowa. 

- Czyli? – Angua drążyła temat.

Awatarem.

- Co to znaczy?

Przedstawicielem bóstwa na ziemi, poniekąd jesteś mną, masz część mnie w swojej duszy.

- Czyli jestem boginią? – Wilczyca szepnęła z niedowierzaniem.

Nie do końca, czymś na kształt.

- A mogę wreszcie wrócić? – Rzekła z nadzieją w głosie.

Oczywiście. Nagle jaśniejąca postać zniknęła. Zmieniła się w chmurę maleńkich iskierek. Zaczęły krążyć wokoło Anguy, wilczyca nagle poczuła się senna. Nim wszystko zakryła ciemność, zobaczyła jeszcze wybuch jasności.

***

Wszystko zniknęło, blask, rój świateł, kryształowy globus. Była w watasze, tuż przy wodospadzie. Słyszała szum wody i czułą na sobie ciepło słonecznych promieni. Wspomnienia niesamowitych chwil z przeszłości wydawały się jedynie snem. Angua podniosła się i rozejrzała się. Na gałęzi tuż nad nią spostrzegła znajomy łepek kruka. Spojrzała na niego niepewnie, ten od razu zakrakał. Jak gdyby chciał się przywitać. Wadera podeszłą do wody i napiła się. Była wręcz lodowata. Nagle usłyszała za sobą czyjś głos, odwróciła się i…

(Ktoś chce popisać?)